Stof op de perstribune

LC 08-10-2014

Vorige week maakten Jan Brinksma en Martin de Vries bekend dat ze per direct stopten met Marrennijs. Een beslissing die bij veel mensen als donderslag bij heldere hemel kwam. "Moet jij nu niet in dit gat springen", hoorde ik veel mensen in mijn omgeving zeggen. Om eerlijk te zijn, was dit een gedachte die zich ook al snel in mijn hoofd nestelde. "Als ik het doe, dan doe ik het op mijn eigen manier", was mijn vaste antwoord.

De politieke berichtgeving ga ik het meeste missen. Zeker sinds de fusie van Skarsterlân naar De Friese Meren (DFM) is het regelmatig 'raak' in onze gemeente. In dit spannende politiek jaar dreigen burgers de belangrijkste 'watchers' te verliezen. Dit is een verlies waar ik niet akkoord mee kan gaan.

Want in veel gemeenten moeten de schoonmakers het stof van de perstribune vegen. Politici en bestuurders wanen zich vrij om te doen en laten wat ze willen. Het lokale krantje drukt de persberichten van politieke partijen en gemeente zonder enige journalistieke inspanning af.

Veel lokale politici vergeten ook dat de zetel van de pers in een raadzaal de toegang is tot de achterban. In mijn optiek heerst er nog te veel een 'we-zien-u-over-vier-jaar-wel-weer-mentaliteit' binnen gemeentelijke kringen. Ik wil dat de politieke vlam in onze gemeente blijft branden. Zonder media-aandacht raakt de gemeentelijke politiek haar legitimiteit stilaan kwijt.

Want zonder Marrennijs hadden de muziekverenigingen zelf op zoek moeten gaan naar nieuwe oefenruimte, was het besluit rondom de nieuwe gemeentenaam in stilte genomen en was een bezuiniging op onderhoud aan openbaar groen (onder de eufemistische titel 'een andere kijk op groen') zonder enige vorm van discussie vanuit de maatschappij vastgesteld. Natuurlijk zijn er nog andere media die onze raad sporadisch volgen, maar wat mij betreft moet er een vaste kracht zitten.

Ik voel mij geroepen om die taak op mij te nemen. Als freelancer wil ik op den duur ook geld verdienen aan dit project, maar in eerste instantie overheerst de drang om aan politieke verslaggeving te doen zonder directe beloning in de vorm van geld.